Herbergen

In de afgelopen week heb ik een puzzel gemaakt van een prachtig cottage-achtig
huis. Een heerlijke plaat om naar te kijken! Het doet me denken aan de verhalen
van Charles Dickens die zich vaak afspelen in schamel verlichte herbergen, waar
allerlei heldere en duistere figuren elkaar ontmoeten. Als puber was ik dol op die
verhalen, omdat Dickens echt sfeer kan scheppen met woorden en goed en
kwaad podium geeft in zijn verhalen.
Ik ben me opnieuw aan het verdiepen in die verhalen en lees eveneens de
boeken van Jane Austen en bekijk de verfilmingen ervan. Ik heb er behoefte aan
me daar opnieuw in te verdiepen en iets in al die beelden en verhalen raakt me :
de sfeer, de eigenheid , de verbindingen en motieven van mensen. Het podium
geven ook aan de “yin en yang” van het leven: het goede en het kwade, waarbij je
leert door beiden toe te laten. Tegelijk ben ik ook benieuwd wat mij als puber
daarin zo boeide en hoe dit weer opnieuw actueel is voor mijn huidige
levenspad.
Mijn ziekteproces brengt met zich mee dat ik met hernieuwde blik mijn leven
bezie. Tegelijk gebeurt er enorm veel op prive en werkgebied. Er zijn nieuwe
inzichten en er is oude wijsheid dat zich verdiept. Bijzonder vind ik dat door
terug te grijpen op elementen uit mijn pubertijd , ik me weer opnieuw verbind
met waarden die ik toen belangrijk vond en waar ik me gelukkig bij voelde:
eenvoud, natuur, geborgenheid , eigenheid/uniciteit , zuiverheid, geloof en
vertrouwen. Opvallend hoe ik als puber al heel helder wist wat ik wilde , maar
dat het me niet altijd lukte in de bestaande vormen waar ik toen deel van
uitmaakte daar uiting aan te geven. Mijn gevoeligheid bracht met zich mee dat ik
me ter dege bewust was , van wat voor mijn opvoeders wenselijk was en dat
verzet me veel eenzaamheid en stress zou opleveren. Lastige dilemma’s waar ik
als jong mens compromissen sloot, maar daarmee een deel van mijzelf
verloochende. Hoewel we in een herberg-achtig huis woonde in mijn pubertijd ,
kon ik mezelf daar maar voor een deel ‘thuis’ voelen. Op mijn kleine
zolderkamertje met uitzicht op een stukje bos, waar iedere ochtend en avond de
vogels hun concert gaven vond ik eenvoud en verbinding met de natuur. Maar in
de overige waarden moest ik me aanpassen en kon ik dus maar een deel van mijn
eigen stroom volgen. Dit heeft veel gevolgen gehad voor mijn keuzes en
levenspad.
De periode van burn-out heeft me de kans gegeven mijn ziel en hart een herberg
te verschaffen. Een plek om af –en op te laden en te overdenken hoe mijn reis te
vervolgen. Te zien ook wie er met mij is meegereist, van wie ik afscheid neem en
met wie ik mijn pad vervolg.
Bijzonder ook hoe de waarden uit mijn pubertijd weer in het licht mogen om
koers te houden en te zetten.
In de afgelopen maanden heb ik een aantal inspiratiedagen gegeven, waarin we
kijken naar hoe je lijf het verhaal vertelt van je leven en waar je van je
levenstroom bent afgedwaald, wat klachten geeft in je lichaam en geest. Hoe
goed het is je lijf te bezien en te luisteren naar te taal die je spreekt naar je eigen
uiterlijke verschijning. Hoe we onszelf daarin tekort doen , vaak doordat we
tekort zijn gedaan.
Je levensverhaal: hoe het je laat zien wat je dilemma’s en wonden zijn, maar ook
wat je kracht en levensmoed geeft. Hoe je patronen kunt ontdekken in de
vormgeving van je leven en vanuit welke waarden je je met anderen verbindt.
Bij al die levens-spiegels blijft het herbergen van jezelf een aandachtspunt.
Jezelf herbergen is onderdak bieden aan alles wat er in je leven speelt: het goede
en het kwade : en het welkom heten. Tijd nemen deze ‘gasten’ te verwelkomen,
te zien waarom ze er zijn en wat ze je willen duidelijk maken over hoe jij je weg
kan en mag vervolgen. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Het kan pijn en
verdriet geven dit alles onder ogen te zien en allerlei gevoelens kunnen je
verwarren .
Het kan helpen voor een poosje in het donker te zijn in de ‘herberg’, je te
warmen aan de haard, in een hoekje te zitten en gevoelens toe te laten of de
afleiding te zoeken van gezelschap. Je laat jezelf op, je verwarmt, je voedt jezelf
en je bepaalt al voelend wanneer het de tijd is om de herberg weer te verlaten en
op pad te gaan. Misschien vertrek je alleen of gaan anderen dezelfde kant op. En
je laat ook mensen achter, die andere richtingen kiezen. Verlies van mensen op je
pad doet pijn en het is goed dit ruimte te geven. Tegelijk brengt verlies ook weer
een leegte die je mag vullen met iets wat past bij het verlangen van je hart en ziel.
En als je jezelf goed ‘geherbergd’ tijdens het verlies, zul je zien dat er uit pijn
weer iets moois voortkomt. Het maakt onderdeel uit van groei.
De vakantie-periode komt eraan. Een mooie gelegenheid om jezelf weer eens te
herbergen: Je leven, je wensen, je behoeften en je gevoelens aandacht te geven.
Te delen missschien ook wel met je meest nabije mensen. Elkaar een herberg
bieden ……

Op mijn nieuw vormgegeven website (nog volop in wording!) staat onder het
kopje “over Jolijn” een treffend gedicht van Rumi. Ik ben benieuwd hoe je het
ervaart dit gedicht tot je te nemen.
In de komende tijd schrijf ik lekker verder aan mijn 4e boek over verbinding en
mijn kinderboek. Op mijn website jolijnhendriks.nl zul je geregeld nieuwe
initiatieven v.w.b. opleidingen ( o.a. Gezinscoach!) en workshops vinden.
Langzaam aan vormt zich een nieuw pad , wat gevoed is door de herberg van
mijn burn-out periode.
Ik wens ieder van jullie een mooie en fijne zomer toe, waarin je kunt af-en
opladen en met een warm hart je pad weer kunt vervolgen. Herberg jezelf en
anderen!
Een warme harte groet, Jolijn